αρχιτέκτονες: Luka Anic, Danko Balog, Tamara Baresic, Srdan Gajic
τοποθεσία: Ζάγκρεμπ, Κροατία
Το συγκρότημα εισάγει νέες χωρικές διαμορφώσεις στο κέντρο της πόλης, ανοίγοντας το χώρο για τη δημόσια πρόσβαση και χρήση. Η πυκνότητα αποτελεί, επίσης, έννοια που έπαιξε ρόλο στη διαμόρφωση της ιδέας. Η πόλη με μεγάλη πυκνότητα είναι μια ζωντανή πόλη. Η πολλαπλότητα των ανθρώπων, των γεγονότων και των χώρων διαμορφώνουν την πόλη. Και η υψηλή ποιότητα της πυκνότητας είναι αυτό που λείπει από το Ζάγκρεμπ, υποστηρίζουν οι δημιουργοί του συγκροτήματος.
Σε μια μεγάλη περιοχή μπορείς να τοποθετήσεις ένα μεγάλο κτίριο, το οποίο είναι πάντα ένα κομβικό σημείο, ένα τοπόσημο και ένας πόλος έλξης, ή μια πληθώρα μικρότερων που υπηρετούν την ανθρώπινη κλίμακα και αντιπροσωπεύουν το χωρικό πλούτο.
Ακόμη, η απουσία πρασίνου στην πόλη του Ζάγκρεμπ ενίσχυσε την ιδέα για τη δημιουργία ενός πάρκου μέσα στο συγκρότημα.
Ακόμη, η απουσία πρασίνου στην πόλη του Ζάγκρεμπ ενίσχυσε την ιδέα για τη δημιουργία ενός πάρκου μέσα στο συγκρότημα.
 |
Εξ ορισμού, ένα μπλοκ κλείνει μέσα ό,τι είναι έξω από την περίμετρο, το απομονώνει και η είσοδος μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την διακοπή της περιμέτρου. Η απομόνωση, ωστόσο, οδηγεί σε συγκεκριμενοποίηση των χώρων και όχι στην ένταξη και το τελευταίο είναι αυτό που επιδιώχθηκε. Το περιβάλλον του συγκροτήματος, κτίρια του 19ου αιώνα, δημιούργησαν την ανάγκη για τη διατήρηση της ακεραιότητας του, η οποία ήδη δοκιμάζεται από την περιθωριακή θέση που κατέχει στον αστικό ιστό.
Αρχιτέκτονες όπως ο Friedman, ο Isozaki, οι Archigram και ο Tschumi ενέπνευσαν τους αρχιτέκτονες του συγκροτήματος Badel για τη δημιουργία ενός μεταλλικού καννάβου 16x16 μέτρα, οποίος σηκώθηκε στο ύψος των υπαρχόντων κτιρίων της περιοχής και πάνω σε αυτόν ακουμπούν μικροί ουρανοξύστες. Ο κάνναβος, έχοντας μια διάτρητη υφή, δημιουργεί από κάτω του ένα πάρκο, που λειτουργεί σαν ένας μεγάλος δημόσιος χώρος εν μέρει μόνο στεγασμένος με δίκτυα μονοπατιών που συνδέουν την ευρύτερη περιοχή. Παλιά κτίρια που προϋπήρχαν διατηρούνται και λειτουργούν σαν περίπτερα ή σαν είσοδοι στο συγκρότημα.
Όπως φαίνεται και στο παρακάτω διάγραμμα, στο ισόγειο τοποθετήθηκαν χρήσεις πολιτιστικού και εμπορικού χαρακτήρα ενώ το πλέγμα στεγάζει εστιατόριο, μπαρ και μαγαζιά και περιλαμβάνει χώρους ανάπαυσης και μπαλκόνια. Οι ουρανοξύστες έχουν χρήσεις κατοικίας και εμπορίου, ενώ ο ένας από αυτούς λειτουργεί ως ξενοδοχείο. Ο χώρος πάρκινγκ έχει τοποθετηθεί υπόγεια.
Για να εκπληρωθεί ο στόχος της ενσωμάτωσης στην περιοχή, κάποιοι από τους γύρω δρόμους μετατρέπονται σε πεζόδρομοι ή επιτρέπουν μόνο τη διέλευση τραμ, σε άλλους φυτεύονται δέντρα που συνδέουν τη γύρω περιοχή με το χώρο πρασίνου του πάρκου εντός του συγκροτήματος. Σημείο προβληματισμού των αρχιτεκτόνων ήταν, επίσης, η ύπαρξη ελεύθερου χώρου για τα υπάρχοντα κτίρια.
Δομικά, η πλατφόρμα αποτελείται από ένα σύστημα των οριζόντιων και διαγώνιων δοκών και κολώνων χάλυβα.. Οι ουρανοξύστες είναι κατασκευασμένοι από χαλύβδινο πλαίσιο που αποτελείται από μεταλλικούς πυλώνες που γεμίζουν με σκυρόδεμα, ανά 16 μέτρα, με διαγώνιες και οριζόντιες δοκούς χάλυβα που συνδέουν τους πυλώνες. Η πλατφόρμα υποστηρίζεται από τους επτά ουρανοξύστες, τοποθετημένους σε όλη την περιοχή. Τόσο η πλατφόρμα και τοι προσόψεις των ουρανοξυστών είναι από γυαλί. Το υπόγειο γκαράζ υποστηρίζεται από κολώνες σε ένα κάνναβο 8x8 μέτρα.
Η προτεινόμενη λύση ελαχιστοποιεί το αποτύπωμα διοξειδίου του άνθρακα με τη φύτευση μεγάλου αριθμού δέντρων που φυτεύθηκαν πρόσφατα. Τέλος, η μεγάλη επίπεδη οροφή της πλατφόρμα παρουσιάζει μεγάλες δυνατότητες για την τοποθέτηση των ηλιακών συλλεκτών και των συλλεκτών βρόχινου νερού.
Παρακάτω παρατίθενται το τοπογραφικό, μερικές κατόψεις και όψεις της πρότασης.
Στόχος των αρχιτεκτόνων, όπως προαναφέρθηκε, ήταν η ενσωμάτωση του συγκροτήματος στην περιοχή. Η αλήθεια είναι πως ένα περιβάλλον του 19ου αιώνα είναι αρκετά "απαιτητικό" όσον αφορά στην τοποθέτηση ενός νέου όγκου στην εγγύτητά του, ιδίως όταν περιλαμβάνονται και διατηρητέα κτίρια. Οι αρχιτέκτονες διαχειρίστηκαν με σεβασμό την πολιτιστική κληρονομιά, τοποθετώντας την και στο κέντρο της προσοχής σε ορισμένα σημεία και προσπαθώντας να την αναδείξουν. Οι προσπάθειες ίσως και να χαρακτηριστούν μάταιες με μια πανοραμική ματιά του συνολικού χώρου. Οι γιγάντιες μεταλλικές νέες αφίξεις, σίγουρα δεν εναρμονίζονται με τον υπάρχοντα χώρο και δημιουργούν τεράστιες αντιθέσεις στον ιστό του Ζάγκρεμπ. Παρόλα αυτά, η ιδέα για ένα πράσινο, δημόσιο ισόγειο ηρεμεί, πιθανόν, το σοκ που προκαλείται στη ζωή των κατοίκων, προσφέροντας τους ένα πάρκο, που όντως, λείπει από την περιοχή.
πηγές
